Informacje o posłudze Nadzwyczajnych Szafarzy Komunii św. w parafii:

  • W parafii posługuje czterech szafarzy: Andrzej Błachowiak, Leszek Majchrzak , Piotr Kaźmierczak i Przemysław Adamczak.
  • Obowiązki: pomoc przy udzielaniu komunii św. w czasie Mszy św. i udają się do chorych w każdą niedzielę i święta po Mszach świętych  (w pierwszą niedzielę miesiąca nie udają się do chorych; kapłan odwiedza chorych w pierwszą sobotę miesiąca). Chęć przyjęcia Komunii św. w niedzielę w domu można zgłaszać osobiście lub telefonicznie w zakrystii lub na plebanii, dowolnemu kapłanowi, Panu kościelnemu, albo jednemu z szafarzy. Jeśli nie ma możliwości wcześniejszego zgłoszenia można to zrobić nawet bezpośrednio przed Mszą św.

Wizyta szafarza w domu nie wiąże się z żadnymi opłatami i trwa ok. 5-10 min. Nie potrzeba, żadnych specjalnych przygotowań – wystarczy, o ile to możliwe, czysta (najlepiej biała) serweta na stoliku, świeca i krzyżyk. Pomocnicy w udzielaniu Komunii św. mogą również udzielać wiatyku, czyli Komunii św. na ostatnią drogę (dla umierających), nie mogą natomiast udzielać żadnych sakramentów, dlatego jeśli chory chciałby skorzystać z Sakramentu Pojednania lub Namaszczenia Chorych powinien przekazać taką informację szafarzowi, który z kolei przekaże ją kapłanowi.

 

Krótka historia posługi Nadzwyczajnego Szafarza Komunii św.

Posługa nadzwyczajnych szafarzy Komunii św., która od kilku lat rozwija się w polskim Kościele – wbrew pozorom – nie jest czymś zupełnie nowym, sięga bowiem swymi korzeniami początków chrześcijaństwa.

Czasy apostolskie i okres prześladowań chrześcijan

Eucharystia w pierwszych wiekach istnienia Kościoła w dużym stopniu była odzwierciedleniem tej pierwszej uczty z Wieczernika. Uczestniczyli w niej wierzący, mieszkający niedaleko siebie i tworzący pierwsze gminy chrześcijańskie. Spotykali się w prywatnych domach, których właściciele byli już uczniami Chrystusa. Na zebrania te przychodzili wszyscy ochrzczeni, niezależnie od swojej płci, wieku czy statusu społecznego. Bardzo szybko wśród chrześcijan wytworzył się zwyczaj zabierania ze sobą do domów konsekrowanego chleba, aby spożywać go w te dni, w których nie było sprawowanej Mszy świętej. Zanoszono ją również chorym i tym, którzy z różnych powodów nie mogli uczestniczyć we wspólnym zgromadzeniu. Powszechną praktyką stało się zabieranie Ciała Chrystusa na czas podróży, aby w chwilach samotności lub grożącego niebezpieczeństwa, mieć je zawsze pod ręką. Przechowywano i przenoszono je najczęściej w drewnianych szkatułkach zawieszonych na szyi.

Okres od edyktu mediolańskiego, poprzez Sobór Trydencki do Soboru Watykańskiego II.

Do końca czwartego wieku regułą było przyjmowanie Komunii św. w czasie każdej odprawianej Mszy, a także prywatnie w swoich domach. W późniejszych czasach  nastąpił spadek częstotliwości komunikowania wśród wiernych. We wczesnym średniowieczu powszechną praktyką stało się komunikowanie tylko trzy razy w ciągu roku, ale i tak niewielu to czyniło. Msza św. stała się przestrzenią czynnego udziału kleru, a lud był tylko widzem i słuchaczem, zaś Komunia św. była przyjmowana tylko raz w ciągu roku. Bardzo szybko udzielanie Komunii świętej stało się domeną głównie kapłanów. Sobór Trydencki obradujący w latach 1545-1563 stwierdzał, że świeccy otrzymywali i nadal powinni otrzymywać komunię świętą tylko od kapłanów, co sprawiło, że wierni świeccy czuli się odsunięci od spraw związanych ze służbą przy ołtarzu.

Sobór Watykański II i posoborowa odnowa liturgii

Sobór Watykański II obradujący w latach 1962-1965 przygotował i zapoczątkował jedną z największych w dziejach Kościoła reform liturgicznych. Sobór przyznał ważne uprawnienia konferencjom poszczególnych episkopatów oraz biskupom i to na nich w głównej mierze spoczęła odpowiedzialność oraz troska o to, aby wierni angażowali się we wszystkie funkcje, jakie są dla nich dostępne podczas zgromadzenia Eucharystycznego. Ta posoborowa zmiana myślenia doprowadziła do ukazania się w dniu 29 stycznia 1973 roku instrukcji „Immensae caritatis”, która dała ordynariuszom miejsca władzę do wyznaczania nadzwyczajnych szafarzy Komunii świętej spośród odpowiednich do tego osób. W zależności od okoliczności ordynariusz miejsca, zgodnie z tą instrukcją, może wyznaczyć nadzwyczajnych szafarzy i udzielić im zezwolenia do udzielania Komunii św. w określonych przypadkach, na określony czas lub też na stałe. Szafarze ci mogą udzielać Komunii świętej wiernym oraz zanosić ją chorym do domu. Swoją posługę wykonują tylko wówczas gdy:

1) nie ma kapłana, diakona lub akolity lub gdy są oni obecni, ale nie mogą pełnić tej posługi z powodu pilnego zajęcia duszpasterskiego, choroby, czy też podeszłego wieku,

2) jest tak duża liczba wiernych przystępujących do Komunii, że Msza święta bardzo by się przedłużyła lub zachodziłaby konieczność udzielania Komunii św. także poza Mszą.

Posoborowa odnowa liturgii w Polsce

2 maja 1990 roku Konferencja Episkopatu Polski ogłosiła postanowienia dotyczące nadzwyczajnych szafarzy Komunii świętej. W ogłoszonych postanowieniach zezwolono biskupom powoływać mężczyzn w wieku od 35 do 65 lat jako nadzwyczajnych szafarzy Komunii świętej. Określono wymagania, które powinni spełniać kandydaci do wykonywania tej posługi, ich strój, a także sytuacje, kiedy mogą oni spełniać swoje zadania. 9 marca 2006 roku Konferencja Episkopatu Polski podała dokładniejsze wskazania odnoszące się do posługi nadzwyczajnych szafarzy Komunii św. Istotną nowością w porównaniu do postanowień Episkopatu Polski z 2 maja 1990 roku było zezwolenie biskupom diecezjalnym, aby do posługi nadzwyczajnych szafarzy upoważniali, według potrzeb, także siostry zakonne i niewiasty życia konsekrowanego. Drugą ważną zmianą było obniżenie wieku kandydatów do 25 lat.

Nadzwyczajni szafarze Komunii św. zostali powołani w Archidiecezji Poznańskiej 1 kwietnia 1999 roku. W pierwszą niedzielę Adwentu 2002 roku, arcybiskup metropolita poznański ustanowił Ks. Krzysztofa Michalczaka archidiecezjalnym duszpasterzem nadzwyczajnych szafarzy Komunii św., którego zadaniem jest opieka duszpasterska nad wszystkimi nadzwyczajnymi szafarzami Komunii św. w diecezji. Obecnie Archidiecezjalnym Duszpasterzem Nadzwyczajnych Szafarzy Komunii Św. jest ks. dr Krzysztof Frąszczak.

Liczba szafarzy w Archidiecezji Poznańskiej przekroczyła  940 osób. Jest  ich więc więcej niż kapłanów pracujących w Archidiecezji Poznańskiej. Dzięki temu znacznie większa liczba chorych będzie mogła przyjąć Komunię św. w swoich domach. Tym samym zwiększa się grupa wiernych zaangażowanych w życie Kościoła.