Króluj nam Chryste!
Zawsze i wszędzie!
Informacje:
- Prezes ministrantów: Mateusz Szydłowski
W Archidiecezji Poznańskiej nie ma parafii – a jest ich ponad 400, kierowanych przez proboszczów – w której nie byłoby ministrantów pełniących służbę liturgiczną przy ołtarzu.
Również nasza parafia cieszy się grupą chłopców posługujących przy ołtarzu. Aktualnie jest ich dwudziestu czterech przy kościele parafialnym i jedenastu przy kaplicy Sióstr Urszulanek w Pokrzywnie, których staramy się zintegrować z kościołem parafialnym. Kilku tworzy grupę kandydatów na ministrantów.
Funkcja ministranta wymaga dyscypliny polegającej na wypełnianiu obowiązków służby przy ołtarzu: uczestnictwo we Mszy Świętej w niedziele, święta i jeden raz w tygodniu w wyznaczonym dniu oraz w nabożeństwie. Najbardziej wymagający okres dla ministranta to Wielki Tydzień, zwłaszcza Triduum Paschalne oraz okres Bożego Narodzenia.
Służba ministrancka jest przywilejem i wyróżnieniem. Jest to rodzaj powołania, które otrzymuje od Boga. Nie do każdego chłopca Bóg je kieruje. Ważne jest aby w głos powołania wsłuchiwać się i ochoczo na nie odpowiadać. Służba Bogu przy ołtarzu nigdy nie poniża, ale zawsze podnosi. Jako ministrant jesteś blisko tajemnicy Boga. Bóg pierwszy cię kocha, a potem twoi rodzice.
Spełniane funkcje przy ołtarzu są potrzebne dla większej chwały Bożej. Stąd ministrant ciągle musi sobie przypominać, że służy Bogu! Chętnie interesuje się liturgią, przygotowaniem Mszy świętej czy nabożeństwa. Fundamentem wszystkich zewnętrznych czynności, które człowiek spełnia w liturgii, jest wewnętrzna gotowość pełnienia woli Bożej (Dyrektorium Duszpasterstwa Służby Liturgicznej, 12). Ministrant winien minimum 10 minut przed rozpoczęciem nabożeństwa pojawić się w zakrystii, aby przygotować siebie i liturgię.
Lektorzy Słowa Bożego. Cieszy bardzo fakt, że wielu garnie się do czytania Słowa Bożego. Jest to dalszy etap, polegający na wchodzeniu w szeregi lektorów. Pamiętamy kilka wizyt w naszym kościele Aleksandra Machalicy, aktora Teatru Nowego w Poznaniu. Pan Aleksander zawsze chętnie czyta Słowo Boże w czasie Mszy Świętej, wcześniej bardzo długo przygotowuje tekst (nawet 20 minut), aby przeczytać je z uwagą i zrozumieniem.
Przyjęcie na ministranta poprzedza okres przygotowania. W naszej parafii zauważyliśmy w ostatnim roku, że dobrym czasem na przygotowanie do służby ministranckiej jest miesiąc październik. Spośród dzieci przychodzących na różaniec wielu chłopców odkrywa to szczególne powołanie. W trakcie modlitwy różańcowej Jezus przez Maryję zaprasza. To dobry znak! Czas przygotowania trwa do końca rorat.
Ministrant jednak musi ciągle doskonalić swoje umiejętności liturgiczne i rozwijać się duchowo. Ważną rolę w grupie ministrantów pełni prezes ministrantów. Funkcję prezesa ministrantów w ostatnich latach pełnili: Michał Wierucki, Łukasz Nowak i Piotr Wojciechowski, Filip Korczyński, aktualnie pełni ją Karol Baranowski. Funkcja prezesa ministrantów polega na koordynowaniu służby liturgicznej i współpracy z opiekunem ministrantów (w naszym przypadku proboszczem) oraz z panem kościelnym.
Aktualnym kościelnym jest Pan Bolesław Łuczak, który sumiennie czuwa nad funkcjonowaniem zakrystii i przygotowaniem liturgii. Daje również dobre świadectwo wiary ministrantom.
W pracę formacyjną służby liturgicznej mogą włączać się katolicy świeccy, którzy zdobyli wcześniej jej doświadczenie lub odkrywają takie predyspozycje.
Rodzice. Ważną rolę w kształtowaniu postaw ministrantów mają rodzice. Trzeba im szczególnie podziękować, że otaczają troską duchową swoich synów i dopingują na każdym etapie ich dorastania do wypełniania obowiązków ministranckich. Są ojcowie, którzy w ciągu tygodnia przychodzą ze swym synem ministrantem na służbę i czytają Słowo Boże. Jest to świetna okazja do nawiązywania głębszych więzi ojca i syna.
Dokumenty Synodu Archidiecezji Poznańskiej (2008 r.) zauważają pewne negatywne zjawisko. Obserwuje się spadek liczebności ministrantów wśród młodzieży po ukończeniu już gimnazjum lub szkoły średniej. Zjawisko to jest również zauważalne w naszej parafii. Jednak trzeba też zauważyć pozytywne przykłady, że są tacy, którym wiek studencki i starszy nie przeszkadza, aby stanąć przy ołtarzu Bożym. Niemniej istnieje pilna potrzeba zapobiegania zjawisku rezygnacji, która jest wynikiem lenistwa, a może nawet pewnego rodzaju kryzysu duchowego.
Ministrant winien być szczególnym świadkiem wiary wobec zagrożeń jej słabnięcia jakie obserwuje w swoim środowisku.
Króluj nam Chryste! Pozdrowienie ministranckie niech Was nieustannie zachęca, Drodzy ministranci, w sumiennym wypełnianiu swoich obowiązków!
NAZEWNICTWO LITURGICZNE:
AMPUŁKI – naczynia do wody i wina.
BIELIZNA KIELICHOWA – należą do niej : puryfikaterz, korporał i palka.
BURSA – sztywna ozdobna torebka służąca do zanoszenia Komunii św. chorym.
CUSTODIA – naczynie służące do przechowywania w tabernakulum Hostii, przeznaczonej do wystawienia w monstrancji.
EWANGELIARZ – księga liturgiczna zawierająca wyłącznie czytania zaczerpnięte z Ewangelii.
FACKI (AKOLITKI, KANDELABRY) – noszone w procesji świece osadzone na świeczniku lub specjalnie sporządzonym paramencie.
KIELICH – naczynie do konsekracji wina.
KORPORAŁ – kawałek lnianego płótna, który rozkłada się na ołtarzu, a na nim stawia się kielich i patenę podczas liturgii eucharystycznej albo monstrancję na czas adoracji.
KRUCYFIKS – krzyż z pasyjką.
LAWATERZ – tacka na wodę, używana przy obmyciu rąk kapłana podczas Mszy świętej.
ŁÓDKA – naczynie służące do przechowywania kadzidła.
MELCHIZEDEK – uchwyt na hostię w kształcie półksiężyca lub sierpa (element monstrancji).
PACYFIKAŁ – krucyfiks z relikwiami świętych.
PALKA – kwadratowy usztywniony kawałek płótna, służący do nakrycia kielicha mszalnego.
PATENA – naczynie, w którym konsekruje się chleb eucharystyczny. Może być głęboka – do konsekracji komunikantów i hostii, albo płytka – do konsekracji samej hostii. Patena komunijna – naczynie używane przez akolitów lub ministrantów asystujących kapłanowi przy komunikowaniu – chroni ona przed upadkiem Ciała Pańskiego na podłogę.
PURYFIKATERZ – ręczniczek do wycierania kielicha i oczyszczania pateny.
PUSZKA – (łac. cyborium) – naczynie do przechowywania w tabernakulum Chleba eucharystycznego.
RĘCZNICZEK – służy kapłanowi do wytarcia rąk.
SUKIENKA – nakrycie na puszkę z komunikantami.
TRYBULARZ – (kadzielnica) – umocowane na łańcuszkach, zamykane ozdobną pokrywką naczynie, do którego wkłada się metalową miskę z rozżarzonymi węglami.
VASCULUM – naczynie do obmycia palców po rozdzielaniu Komunii Świętej. Zazwyczaj znajduje się w pobliżu tabernakulum.
WELON KIELICHOWY – zewnętrzne, wykonane z ozdobnego materiału, nakrycie kielicha.
SZATY LITURGICZNE
ALBA – długa szata liturgiczna wykonana z białego materiału, stanowiąca podstawowy strój w liturgii.
DALMATYKA – wierzchnia szata liturgiczna diakona.
HUMERAŁ – rodzaj chusty okrywającej szyję i ramiona.
KAPA – wierzchnia szata liturgiczna, używana podczas nabożeństw poza Mszą świętą.
KOMŻA – krótka szata liturgiczna wykonana z białego materiału.
ORNAT – wierzchnia szata liturgiczna, używana przez kapłana podczas celebracji Mszy świętej.
STUŁA – oznaka władzy kapłańskiej. Element stroju liturgicznego w kształcie albo wstęgi, albo szarfy, który kapłan nosi na szyi, a diakon zakłada na lewe ramię.
WELON – rodzaj chusty nakładanej na ramiona, używanej do błogosławieństwa Najświętszym Sakramentem i przenoszenia Ciała Pańskiego.
CINGULUM – sznurek, którym przepasa się albę.
STRÓJ BISKUPA
MITRA – liturgiczne nakrycie głowy biskupa. Składa się z dwóch sztywnych tarcz:
z przedniej i tylnej oraz z dwóch zwisających z tyłu wstęg.
MUCET – sięgająca do łokci pelerynka koloru różowego.
PALIUSZ – wełniana wstęga, zakładana na ramiona, z końcami zwisającymi na piersi i na plecy, noszona na ornacie przez papieża i arcybiskupów metropolitów.
PASTORAŁ – ozdobna laska drewniana lub metalowa używana podczas celebracji przez biskupa lub opata jako symbol władzy pasterza.
PIERŚCIEŃ – symbol zaślubin biskupa z Kościołem.
PIUSKA – okrągła czapeczka – dla papieża biała, dla kardynałów czerwona, dla biskupów fioletowa, dla opatów w kolorze danego zakonu. Zdejmuje się ją na czas Wielkiej Modlitwy Eucharystycznej i podczas wystawienia Najświętszego Sakramentu.
PEKTORAŁ – krzyż noszony na piersi przez biskupa
POZOSTAŁE NAZWY
AMBONA – miejsce, z którego czyta się słowo Boże, głosi homilię i podaje intencje modlitwy powszechnej.
CELEBRANS – osoba przewodnicząca zgromadzeniu liturgicznemu.
CELEBRACJA – sprawowanie czynności liturgicznych.
KONCELEBRANS – kapłan sprawujący Najświętszą ofiarę wraz z głównym celebransem.
KREDENCJA – stolik w prezbiterium, na którym przygotowane są potrzebne do liturgii naczynia i na którym dokonuje się puryfikacji.
KANTOR – osoba kierująca śpiewem w zgromadzeniu liturgicznym.
LEKTOR – osoba odczytująca lekcje podczas zgromadzenia liturgicznego. Może także podawać wezwania modlitwy powszechnej.
LAVABO – obmycie rąk.
OŁTARZ – centrum Eucharystii i świątyni, miejsce sprawowania Najświętszej ofiary.
PSAŁTERZYSTA – osoba wykonująca psalm podczas liturgii.
PREZBITER – osoba mająca sakrament święceń uprawniający do sprawowania Eucharystii (potocznie kapłan).
PREZBITERIUM –
1. Ogół prezbiterów danej diecezji
2. Centralna część kościoła, w której usytuowany jest ołtarz.
PURYFIKACJA – obmycie naczyń liturgicznych.
TABERNAKULUM – miejsce przechowywania Najświętszego Sakramentu.